Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Duo Reges: constructio interrete. Pauca mutat vel plura sane; Ius autem, quod ita dici appellarique possit, id esse natura, alienumque esse a sapiente non modo iniuriam cui facere, verum etiam nocere. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sed hoc sane concedamus. Sed ego in hoc resisto; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

• Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
• Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.
• Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
• Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
• Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
• Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Nihil est enim, de quo minus dubitari possit, quam et honesta expetenda per se et eodem modo turpia per se esse fugienda. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nunc vides, quid faciat. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Optime, inquam.

Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum.

• Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
• Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit.

Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Quis istud possit, inquit, negare?

Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Sed ad rem redeamus; Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.