Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quidem omnia et innumerabilia praeterea quis.

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem, inquit, vehementer errat; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quae cum essent dicta, discessimus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. Duo Reges: constructio interrete. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Ergo in bestiis erunt secreta e voluptate humanarum quaedam simulacra virtutum, in ipsis hominibus virtus nisi voluptatis causa nulla erit?

Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Nulla erit controversia.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in potestate sapientis. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Itaque his sapiens semper vacabit.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Age sane, inquam. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

• Sed plane dicit quod intellegit.
• Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
• Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

• Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.
• Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Iam enim adesse poterit. Quod cum dixissent, ille contra. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.

Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum;

Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Istic sum, inquit. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Leonidas autem, rex Lacedaemoniorum, se in Thermopylis trecentosque eos, quos eduxerat Sparta, cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors, opposuit hostibus. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Octavium, Marci filium, familiarem meum, confici vidi, nec vero semel nec ad breve tempus, sed et saepe et plane diu. Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Reicietur etiam Carneades, nec ulla de summo bono ratio aut voluptatis non dolendive particeps aut honestatis expers probabitur. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Non enim actionis aut officii ratio impellit ad ea, quae secundum naturam sunt, petenda, sed ab iis et appetitio et actio commovetur. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Octavium, Marci filium, familiarem meum, confici vidi, nec vero semel nec ad breve tempus, sed et saepe et plane diu. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? At hoc in eo M. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Si longus, levis; Peccata paria. Quid, quod res alia tota est? E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum?

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque modico.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Cave putes quicquam esse verius. De hominibus dici non necesse est. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Summus dolor plures dies manere non potest? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed quid sentiat, non videtis. Sed ad rem redeamus; Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.