Lorem ipsum dolor sit amet.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Duo Reges: constructio interrete.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Sed residamus, inquit, si placet. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur?

Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere; Quod cum dixissent, ille contra. Nec enim, cum tua causa cui commodes, beneficium illud habendum est, sed faeneratio, nec gratia deberi videtur ei, qui sua causa commodaverit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Istic sum, inquit. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Quid Zeno? Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus, sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut dicitur, omne officio continetur. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. In schola desinis. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Qualem igitur hominem natura inchoavit?

• Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros.
• Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
• Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?
• Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Sed nimis multa. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Eaedem res maneant alio modo. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Vide, quaeso, rectumne sit.

Nam de isto magna dissensio est. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Age, inquies, ista parva sunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Easdemne res? Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Reicietur etiam Carneades, nec ulla de summo bono ratio aut voluptatis non dolendive particeps aut honestatis expers probabitur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. At vero Callipho et post eum Diodorus, cum is alter voluptatem adamavisset, alter vacuitatem doloris, neuter honestate carere potuit, quae est a nostris laudata maxime. In schola desinis. Nihil enim hoc differt. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Tubulo putas dicere?

Sed quod proximum fuit non vidit. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Una voluptas e multis obscuratur in illa vita voluptaria, sed tamen ea, quamvis parva sit, pars est eius vitae, quae posita est in voluptate. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sit voluptas non minor in nasturcio illo, quo vesci Persas esse solitos scribit Xenophon, quam in Syracusanis mensis, quae a Platone graviter vituperantur; De quibus cupio scire quid sentias. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Simus igitur contenti his. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille;

Reguli reiciendam; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Erit enim mecum, si tecum erit. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Quarum adeo omnium sententia pronuntiabit primum de voluptate nihil esse ei loci, non modo ut sola ponatur in summi boni sede, quam quaerimus, sed ne illo quidem modo, ut ad honestatem applicetur.

• Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
• Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant;
• An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?
• Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
• Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?