Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Duo Reges: constructio interrete. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Frater et T. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Maximus dolor, inquit, brevis est.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed ille, ut dixi, vitiose. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Non est igitur voluptas bonum.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Eaedem res maneant alio modo. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Id mihi magnum videtur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quae sequuntur igitur?

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; At iam decimum annum in spelunca iacet.

Cum autem ad summum bonum volunt pervenire, transiliunt omnia et duo nobis opera pro uno relinquunt, ut alia sumamus, alia expetamus, potius quam uno fine utrumque concluderent.

Cave putes quicquam esse verius. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Hoc non est positum in nostra actione. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

At enim hic etiam dolore.

Quis istud possit, inquit, negare? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Proclivi currit oratio. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Hoc non est positum in nostra actione. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Cur iustitia laudatur?

Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Immo alio genere; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ut pulsi recurrant? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quae cum essent dicta, discessimus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

• Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
• Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
• Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
• Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.
• Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
• Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.
• Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Quis istud, quaeso, nesciebat?

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Hoc non est positum in nostra actione. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Immo alio genere;

Sed fortuna fortis;

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quibusnam praeteritis? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.

Tum ille: Ain tandem?

Conferam avum tuum Drusum cum C. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Non potes, nisi retexueris illa. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Tria genera bonorum; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Torquatus, is qui consul cum Cn. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid nunc honeste dicit?

• Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur.
• Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.
• Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.
• Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Quodsi esset in voluptate summum bonum, ut dicitis, optabile esset maxima in voluptate nullo intervallo interiecto dies noctesque versari, cum omnes sensus dulcedine omni quasi perfusi moverentur.