Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In omni.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. Certe non potest. Maximus dolor, inquit, brevis est. Duo Reges: constructio interrete. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quam si explicavisset, non tam haesitaret. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Id mihi magnum videtur.

Concede nihil esse bonum, nisi quod bonestum sit: concedendum est in virtute esse positam beatam vitam vide rursus retro: dato hoc dandum erit illud.

Erat enim res aperta. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt. Quod etsi ingeniis magnis praediti quidam dicendi copiam sine ratione consequuntur, ars tamen est dux certior quam natura. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Cur iustitia laudatur? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi.

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. An tu me de L. Simus igitur contenti his. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur.

Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Nos commodius agimus. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Beatus sibi videtur esse moriens. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Facillimum id quidem est, inquam. Dat enim intervalla et relaxat.

Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Iam contemni non poteris. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. De illis, cum volemus. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino.

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed quae tandem ista ratio est? Una voluptas e multis obscuratur in illa vita voluptaria, sed tamen ea, quamvis parva sit, pars est eius vitae, quae posita est in voluptate. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non igitur bene. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ita nemo beato beatior. Cur id non ita fit? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.

• Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.
• Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
• An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
• Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente?

• Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
• Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Tu quidem reddes; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Num quid tale Democritus? Qui cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P. Iam insipientes alios ita esse, ut nullo modo ad sapientiam possent pervenire, alios, qui possent, si id egissent, sapientiam consequi. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Efficiens dici potest. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Sed quot homines, tot sententiae; Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quod quidem nobis non saepe contingit.

Quorum fuit haec institutio, in qua animadvertas velim quid mutandum putes nec expectes, dum ad omnia dicam, quae a te dicta sunt;

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

• Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
• Quorum altera prosunt, nocent altera.
• Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
• Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?
• Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.
• Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.