Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed isti ipsi, qui voluptate et dolore omnia metiuntur, nonne clamant sapienti plus semper adesse quod velit quam quod nolit? At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Duo Reges: constructio interrete. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Facillimum id quidem est, inquam. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Ea enim omnia, quae illi bona dicerent, praeposita esse, non bona, itemque illa, quae in corpore excellerent, stulte antiquos dixisse per se esse expetenda; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Quid vero? Nulla erit controversia. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quae cum essent dicta, discessimus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Hoc mihi cum tuo fratre convenit.
An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quis est tam dissimile homini. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quid tanto concursu honestissimorum studiorum, tanto virtutum comitatu, si ea nullam ad aliam rem nisi ad voluptatem conquiruntur?
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Summus dolor plures dies manere non potest? Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nemo igitur esse beatus potest. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin, etiam cum decreverit esse moriendum, tamen discessu a suis atque ipsa relinquenda luce moveatur? Pauca mutat vel plura sane; Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret.
Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. An hoc usque quaque, aliter in vita? Proclivi currit oratio.
- Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
- Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
- Omnis enim est natura diligens sui.
- Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Itaque ab iis constitutio illa prima naturae, a qua tu, quoque ordiebare, his prope verbis exponitur: Omnis natura vult esse conservatrix sui, ut et salva sit et in genere conservetur suo.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quis hoc dicit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Sit sane ista voluptas. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
- Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
- Hoc est non dividere, sed frangere.
- Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
- Sedulo, inquam, faciam.
- Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quaerimus enim finem bonorum. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis. At eum nihili facit; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quo tandem modo? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus, sit.