Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Paria sunt igitur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Minime vero istorum quidem, inquit.
- An hoc usque quaque, aliter in vita?
- Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;
Bonum valitudo: miser morbus.
Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Illa tamen simplicia, vestra versuta. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
Nihil enim hoc differt. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Videsne quam sit magna dissensio? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Sed residamus, inquit, si placet. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.
Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Duo Reges: constructio interrete. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Si longus, levis; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Beatum, inquit. Tubulo putas dicere? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Itaque contra est, ac dicitis;
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Sed ille, ut dixi, vitiose. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Immo alio genere; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Tollenda est atque extrahenda radicitus.
Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum.
- Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
- Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
- Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.
- Quod quidem iam fit etiam in Academia.
- Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quae cum essent dicta, discessimus. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Is es profecto tu. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ac tamen hic mallet non dolere. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.