Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ita prorsus, inquam; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Iam autem Callipho aut Diodorus quo modo poterunt tibi istud concedere, qui ad honestatem aliud adiungant, quod ex eodem genere non sit? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Nam ante Aristippus, et ille melius. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Suo enim quisque studio maxime ducitur.
Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; At iam decimum annum in spelunca iacet. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sed videbimus. Sed ego in hoc resisto; Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Praeteritis, inquit, gaudeo. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Cur post Tarentum ad Archytam? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
- Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
- Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
- Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
- Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Sed quid sentiat, non videtis. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus.
Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.
In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.
Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent.